Ik denk dat we haar wel de bedenker van de selfie kunnen noemen. Zij begon met zichzelf portretteren op camera ergens in de jaren vijftig.
Ze hield deze foto’s voor zichzelf. Het was haar little secret. Ze werkte als nanny. Alleen verdiende ze daar geen ene moer mee. Dus ze leefde heel sober. Ze had een klein kamertje bij het gezin thuis. Het enige waar ze voor spaarde was die ene dure camera. Een liefde die ze van haar stiefvader, een bekend portretfotograaf, had mee gekregen.
Heel stiekem, maakte ze af en toe een doka van de badkamer. Om haar foto’s te kunnen ontwikkelen. Het gezin waar ze woonde mocht dat niet merken. Het was immers háár geheim.
Het leven van Vivian was zwaar. Ze verdiende weinig. Struinde van het ene gezin naar het andere om wat geld bij elkaar te sprokkelen. Uiteindelijk bleek dat niet genoeg. En kreeg ze schulden. Heel veel schulden.
Haar foto’s en camera borg ze daarom op in een kluis. Dat áls er deurwaarders zouden komen, haar indrukwekkende collectie veilig was.
Helaas. Ze vonden de locker. En daarmee haar prachtige, intieme collectie met bijzonder fotomateriaal.
Haar kwetsbaarheid, haar persoonlijkheid, haar leven. Alles wat ze angstvallig verborgen hield. Lag ineens op straat.
Erger nog, het werd geveild.
Meneer Maloof was, net als ik eigenlijk, gefascineerd geraakt. En kocht haar werk op de veiling. Hij ging op zoek naar Vivian. Want hij was zo ontzettend nieuwsgierig naar de verhalen achter de foto’s.
Jammer genoeg kwam hij te laat. Ze was net overleden.
Maloof richtte een museum voor haar in. Waar haar werk wordt geëerd. Maar of ze dat had gewild? Ik weet het niet. Ze hield het niet voor niets voor zichzelf. Wel vind ik het mooi dat ze nu door de hele wereld wordt gezien. En niet meer alleen door zichzelf.
Op vivianmaier.com kun je haar selfies aanschouwen. Ik vond het moeilijk. Ik heb er een paar bekeken en toen toch maar weer snel weg geklikt. Het voelde alsof ik iemand aan het bespioneren was. Dat ik stiekem met een verrekijker bij de buurvrouw naar binnen gluurde.
Ik werd ook een beetje verdrietig van de foto’s. Je ziet haar maar weinig lachen. Haar mondhoeken hangen. Haar ogen staan troosteloos. Het gevoel van eenzaamheid en ongeluk komt hard bij mij binnen.
Ik wilde dit verhaal graag met je delen. Het zijn de gebeurtenissen uit het verleden die we moeten koesteren. En het zijn de ervaringen van nu die de geschiedenis van morgen tekenen.
Daar kan geen robot tegenop. Toch?